حمل و نقل
آلومینیوم به دلیل نسبت استحکام به وزن بی‌نظیرش در حمل و نقل استفاده می‌شود. وزن سبک‌تر آن به این معنی است که برای جابجایی وسیله نقلیه به نیروی کمتری نیاز است و منجر به راندمان بیشتر سوخت می‌شود. اگرچه آلومینیوم قوی‌ترین فلز نیست، اما آلیاژ کردن آن با سایر فلزات به افزایش استحکام آن کمک می‌کند. مقاومت در برابر خوردگی آن یک امتیاز اضافی است و نیاز به پوشش‌های ضد خوردگی سنگین و گران‌قیمت را از بین می‌برد.
در حالی که صنعت خودرو هنوز به شدت به فولاد وابسته است، تلاش برای افزایش بهره‌وری سوخت و کاهش انتشار CO2 منجر به استفاده بسیار گسترده‌تر از آلومینیوم شده است. کارشناسان پیش‌بینی می‌کنند که میانگین محتوای آلومینیوم در یک خودرو تا سال 2025، 60 درصد افزایش یابد.
سیستم‌های ریلی پرسرعت مانند «CRH» و مگلو در شانگهای نیز از آلومینیوم استفاده می‌کنند. این فلز به طراحان اجازه می‌دهد وزن قطارها را کاهش دهند و مقاومت اصطکاک را کم کنند.
آلومینیوم همچنین به عنوان "فلز بالدار" شناخته می‌شود زیرا برای هواپیما ایده‌آل است؛ باز هم به دلیل سبکی، استحکام و انعطاف‌پذیری. در واقع، آلومینیوم قبل از اختراع هواپیما در قاب‌های کشتی‌های هوایی زپلین استفاده می‌شد. امروزه، هواپیماهای مدرن از آلیاژهای آلومینیوم در سراسر بدنه، از بدنه گرفته تا ابزارهای کابین خلبان، استفاده می‌کنند. حتی فضاپیماهایی مانند شاتل‌های فضایی، 50 تا 90 درصد از آلیاژهای آلومینیوم را در قطعات خود دارند.